شعر ديش نامه از منوچهر احترامي عزيز

اي ديش تو بر بام و تو از ديش به تشويش/تشويش رها كن كه مصوني تو ز تفتيش

پنهان چه كني ديش دو متري به سر بام/يك سو بنه پوشش و از ديش مينديش

از تاري تصوير مباش اين همه دلگير/از بابت برفك منما اين همه تشويش

مرغوب نبوده ست مگر نوع ال.ام.بي/كاين سان به تو تصوير دهد محو و قاراشميش

شب تا به سحر بر سر بامي پي تنظيم/از بام فرود آي و خجالت بكش از خويش

دي بر سر هر بام يكي ديش عيان بود/امروز چو نيكو نگري بيشتر از پيش

گر چشم خرد باز كني موقع ديدن/بر بام كسان ديش ببيني ز يكي بيش

اين سوي عرب ست بود آن سوي سي.ان.ان/اين جانب ري مي نگرد آن سوي تجريش

اين زير بليتش بود از كيش الي قشم/آن تحت تيولش بود از قشم الي كيش

شرقي طلبي دست بر اين فيش فشاري/غربي طلبي شست نهي بر سر آن فيش

تو ديش به بر داري و همسايه ندارد/تو باغ دلت خرم و همسايه دلش ريش

برخيز و يكي كابل به همسايه عطا كن/اي نان تو در سفره بده لقمه به درويش

فرياد از اين ديش كه چون گاو زراعت/در مزرع افكار من و تو بزند خيش

اين ديش چو مار است كه هر سو بكشد سر/يا عقرب جرّاره كه هرجا بزند نيش

لو فرض اگر ديش شود ميش يقينا/جز بره ي ادبار نمي زايد از اين ميش

بس نكته كه در ديش نهان است و ليكن/چون قافيه تنگ است نگردم پي باقيش